Madame du Loup: mei 2006

26-05-2006

LivingStone

LivingStone bij de Vieze Gasten

beeld en muziek met elkaar verweven

Jazzzz

mooi, alweer, een welgekome verstrooiing

17-05-2006

Tweede luik, nog steeds sterk! Een ander thema en toch ook weer erg herkenbaar, het mens zijn, willen zijn. Maar geen Duitser! alhoewel? de hersenen die gebruikt worden zijn afkomstig van: Einstein (wetenschapper), Gertrude Stein(schrijver), Wittgenstein (filosoof) en Frankenstein (dokter).

Een lachende-babbelende aap of een mens? wat zijn wij?

De keizer... vond ik overweldigender dan de koning, maar wat een teksten, alletwee zeer sterk te veel omvattend om te onthouden, maar op het moment zelf erg knap! Natuurlijk Dirk Roofthooft speelt het enorm, naar zijn lijf geschreven. Dat maakt de voorstelling nóg specialer!

16-05-2006

De keizer van het verlies

Dirk Roofthooft bracht deze voorstelling van Jan Fabre al eens in 1996.
Nu wordt ze hernomen mét een tweede eraan gekoppeld: "de koning van het plagiaat".

Ik vond het een geweldige voorstelling, schrijnend ook. Een beetje platvloerse humor gekoppeld aan ons zijn en aan ons samenleven en het individualist willen zijn. Het niet 1 van de velen willen zijn. Met veel herhalingen, zoals ook in het echte leven het geval is. En ook al wordt de voorstelling 'verstoord' hierop wordt mooi ingespeeld door Dirk Roofthooft, terwijl hij in zijn rol blijft. Toepasselijke muziek en décor, met verassings effecten hier en daar, en ook wel verwachtingen die vervuld worden. Het willen maar niet kunnen, en toch blijven geloven, en niet zijn zoals de rest, het niet toelaten ('oefening baart kunst'). Een voorstelling waarin we onszelf op de een of andere manier toch in herkennen. Ik kijk enorm uit naar het andere luik, woensdag!

recensie door Pol Arias op radio 1

09-05-2006

Poésie d' Arthur Rimbaud

Première soirée	Eerste avond
- Elle était fort déshabillée Et de grands arbres indiscrets Aux vitres jetaient leur feuillée Malinement, tout près, tout près. Assise sur ma grande chaise, Mi-nue, elle joignait les mains. Sur le plancher frissonnaient d'aise Ses petits pieds si fins, si fins. - Je regardai, couleur de cire Un petit rayon buissonnier Papillonner dans son sourire Et sur son sein, - mouche ou rosier. - Je baisai ses fines chevilles. Elle eut un doux rire brutal Qui s'égrenait en claires trilles, Un joli rire de cristal. Les petits pieds sous la chemise Se sauvèrent : "Veux-tu en finir !" - La première audace permise, Le rire feignait de punir ! - Pauvrets palpitants sous ma lèvre, Je baisai doucement ses yeux : - Elle jeta sa tête mièvre En arrière : "Oh ! c'est encor mieux !... Monsieur, j'ai deux mots à te dire..." - Je lui jetai le reste au sein Dans un baiser, qui la fit rire D'un bon rire qui voulait bien... - Elle était fort déshabillée Et de grands arbres indiscrets Aux vitres jetaient leur feuillée Malinement, tout près, tout près.	- Ze had maar weinig kleren aan En onbescheiden kwamen bij De ramen hoge bomen staan, Schalks met hun groen nabij, nabij. Zo zat ze op mijn canapee, Halfnaakt, en kneep haar handen dicht. Haar voetjes huiverden tevree Op het plankier zo licht, zo licht. - Terwijl ik bleek als was werd, zag Ik plots een straaltje roekeloos Rondfladderen in haar lichte lach En op haar borst, – vlieg op een roos. - Toen zoende ik haar enkels teer. Daar klonk haar lief-stout lachje al En druppelde in trillers neer, Een klaterlachje van kristal. Snel maakten onder’t nachtgewaad Haar voedjes zich weg: ‘Mondje af!’ - Voor deze eerste euveldaad Was ’t lachje zogenaamd een straf! - Onder mijn lippen trilden pril Haar ogen die ik zoende, zoet: - Ze wierp haar hoofdje met een gil Naar achteren: ‘Zie wat je doet!.. Meneer, als je maar niet vergeet…’ - Ik gooide op haar borst de rest In een zoen die haar lachen deed, Gul lachen, want ze wilde best….. - Zij had maar weinig kleren aan En onbescheiden kwamen bij De ramen hoge bomen staan, Schalks met hun groen nabij, nabij.

Première soirée

Eerste avond

- Elle était fort déshabillée
Et de grands arbres indiscrets
Aux vitres jetaient leur feuillée
Malinement, tout près, tout près.

Assise sur ma grande chaise,
Mi-nue, elle joignait les mains.
Sur le plancher frissonnaient d'aise
Ses petits pieds si fins, si fins.

- Je regardai, couleur de cire
Un petit rayon buissonnier
Papillonner dans son sourire
Et sur son sein, - mouche ou rosier.

- Je baisai ses fines chevilles.
Elle eut un doux rire brutal
Qui s'égrenait en claires trilles,
Un joli rire de cristal.

Les petits pieds sous la chemise
Se sauvèrent : "Veux-tu en finir !"
- La première audace permise,
Le rire feignait de punir !

- Pauvrets palpitants sous ma lèvre,
Je baisai doucement ses yeux :
- Elle jeta sa tête mièvre
En arrière : "Oh ! c'est encor mieux !...

Monsieur, j'ai deux mots à te dire..."
- Je lui jetai le reste au sein
Dans un baiser, qui la fit rire
D'un bon rire qui voulait bien...

- Elle était fort déshabillée
Et de grands arbres indiscrets
Aux vitres jetaient leur feuillée
Malinement, tout près, tout près.

- Ze had maar weinig kleren aan
En onbescheiden kwamen bij
De ramen hoge bomen staan,
Schalks met hun groen nabij, nabij.

Zo zat ze op mijn canapee,
Halfnaakt, en kneep haar handen dicht.
Haar voetjes huiverden tevree
Op het plankier zo licht, zo licht.

- Terwijl ik bleek als was werd, zag
Ik plots een straaltje roekeloos
Rondfladderen in haar lichte lach
En op haar borst, – vlieg op een roos.

- Toen zoende ik haar enkels teer.
Daar klonk haar lief-stout lachje al
En druppelde in trillers neer,
Een klaterlachje van kristal.

Snel maakten onder’t nachtgewaad
Haar voedjes zich weg: ‘Mondje af!’
- Voor deze eerste euveldaad
Was ’t lachje zogenaamd een straf!

- Onder mijn lippen trilden pril
Haar ogen die ik zoende, zoet:
- Ze wierp haar hoofdje met een gil
Naar achteren: ‘Zie wat je doet!..

Meneer, als je maar niet vergeet…’
- Ik gooide op haar borst de rest
In een zoen die haar lachen deed,
Gul lachen, want ze wilde best…..

- Zij had maar weinig kleren aan
En onbescheiden kwamen bij
De ramen hoge bomen staan,
Schalks met hun groen nabij, nabij.

Nederlandse vertaling door Paul Claes, gelezen in "H. Erotische gedichten" Kritak; Leuven, 1993 - isbn: 90-6551-262-4

op de achterflap: ''H' is één van de raadselachtigste teksten van Arthur Rimbaud. Is dit een gedicht over prostitutie of masturbatie, over heteroseksuele of homoseksuele liefde? Deze twintig gedichten laten ons de geniale kwajongen die Rimbaud was zien als voyeur, voyou en voyant.'

Persoonlijk vind ik het franse toch meer zeggend dan de nederlandse vertaling. Maar ach, das zo moeilijk een vertaling maken!