10-12-2006

Over woorden gesproken

Gisteren naar de voorstelling van Marcel van Maele's nieuwe dichtbundel.
"Over woorden gesproken" werd voorgesteld in galerie De Zwarte Panter te Antwerpen.
Een nadeel, de bundel was niet af! Uitgeverij P beging een grote blunder (door technisch mankement aan de druk- of plooipers), een voorstelling zonder het voor te stellen boek!
Maakt dat mee! Mr P werd niet enthousiast onhaald, maar Marcel dichtte er toch maar op los. In de aanwezigheid van vrienden, kennisen, schrijvers, en anderen was het toch nog een toffe sfeer.

U denkt wat doet die man met een waklman op z'n kop? U moet weten, Marcel is blind, en draagt zijn gedichten voor, omdat hij ze eerder hoort in z'n oor, ingesproken door Karine, z'n lieve levensgezellin.

(...)
Als de dichters naar elkaars pijpen dansen
en elkaar van verdichten betichten,
blauwkousen en zuurklompen,
draaikolken en windorgels.
Lok ze uit hun kelders de helden
want vandaag stappen ze mee in deze stoet.
De letterzetters en trendsetters van dienst
luisteren instemmend en knikken
elkaar bemoedigend toe.
Wat verbeelden die woorden zich wel?
Ze vergrijpen en verzetten zich,
opgetutte lege dozen, ze zwijgen als vermoord.
(...)

"zogezegd": fragment uit de cyclus "versleten woorden"


03-12-2006

mooie ontdekking


Gisteren keek ik per toeval naar een film op Canvas, en ik bleef kijken. Op de een of andere manier werd ik onmiddellijk geboeid door het hoofdpersonage, Giles De'Ath, een oudere eenzame schrijver in Londen.
Zijn personnage wordt vertolkt door John Hurt. Die naam zegt mij wel iets, en ja hij speelde de hoofdrol in The Elephant Man, ook is hij vaak de verteller in films. Wanneer ik zijn filmografie bekijk staan daar niet direct films op die ik zag of zou willen zien. Maar Love and Death on Long Island heeft me enorm bekoord. Wees gerust (of niet) het is geen thriller, de titel is eerder eens zinspeling op Giles De'Ath's naam.
Wat sprak mij dan zo aan? Zijn présence, zijn vragende ogen, zijn zachte stem? Misschien heb ik gewoon een zwak voor naar-vurige begeerte-verlangende personnages? Vind ik het nostalgische, het hunkerende het ideale verlangen zo mooi? Liet het mij wegdromen naar de entourage van Oscar Wilde?
De associaties die gemaakt worden in deze film boeien mij ook; Verlaine-Rimbaud, Chatterton, een mooi schilderij,...:



"...But what of you my darling? For no one on earth knows you better than I do. And if you've read thus far, I know you'll never bring yourself to destroy this letter, nor will you ever show it to anyone else. And it will gradually dawn on you that your life might have taken a very different course had you simply been able to open your heart to another. And you'll often return to this letter. You'll read it again and again in the years to come until you no longer have to read what you know by heart. And you'll cherish it as a source of pride in the face of an uncaring world. ..."