10-07-2007

Kent u dat gevoel ?

Stelt u zich eens voor: je behoort al drie jaar tot een gezelschap. Jaar na jaar zie je dit verenigingsleven groeien. Eerst waren ze met een 10-tal, daarna met een 40-tal en stilletjes aan met een 80-tal. Het idee achter de vereniging vind je fantastisch, dat is ook de reden waarom je er ooit instapte. Je ontmoet een hele hoop mensen, sommigen zijn je ondertussen erg dierbaar geworden, anderen ken je, slechts of nog niet, bij naam. Al heb je zelf niet zo'n belangrijke functie (iedereen is immers evenwaardig) toch krijg je het idee dat je onmisbaar bent geworden. Tegelijkertijd vang je signalen op die dit gevoel tegenspreken. Ook voel je je al een tijdje ongemakkelijk bij deze ervaring. Het laatste jaar groeit dit gevoel van ongemakkelijkheid over naar onbehagen. Langzamerhand denk je, net als 2 jaar geleden, er aan te stoppen. Hoe dikwijls zeg je tegen jezelf 'ik zet er een punt achter, de pot op met de mooie bedoeling en die geweldige filosofie!'. Daarna krijg je spijt en begint er iets te wringen: 'ik ben er al zo lang, het is zo'n mooi initiatief, en wie gaat mij vervangen, waarom kan het niet anders, stoppen is niet fair tegenover de rest, ik zal het missen, ...' De tweestrijd met jezelf gaat voor de zoveelste keer van start, en weer maak je geen beslissing.
Kent u dat gevoel?
Ik vind het verschrikkelijk!