Siegfried - Richard Wagner

Het derde deel in Ivo van Hoves versie van de Ringcyclus van Wagner belooft weer een even intrigerende als aangrijpende hedendaagse interpretatie te worden. www.vlaamseopera.be

Na de twee vorige Wagners (Das Rheingold en Die Walküre) bewust te schrappen uit mijn abonnement kon ik er niet meer onderuit.
Mijn onderbewuste C-spot (sinds kort weten we waar die zit...) duwde mij naar Siegfried toe. Intrigerend was het zeker. Ik hou er wel van wanneer men een opera heel modern interpreteert. Bij de eerste blik op de scène dacht ik spontaan aan de enscenering van Satyricon van Bruno Maderna.
Het Satyriconverhaal herinner ik me niet meer, maar wel het bevreemdende gevoel door de combinatie van het lyrische van een opera en het heftige van de video-installaties.

Ook in Siegfried kreeg ik zo'n gevoel. Het verhaal werd door de moderne toets plots zeer realistisch, heel dichtbij. Vooral in het eerste bedrijf waarin de scène leek op een doorzichtig huis
.

De computerwinkel, de keuken, de hal, de bureau's,...
Bij het einde van dit bedrijf en tijdens de pauze werd de scène langzaam omgebouwd alsof een woeste storm doorheen het podium raasde.


En bij het derde bedrijf werd heel dit stort nog eens besprenkeld met iets dat door ging voor assen. In ieder geval een vuil goedje, ik zou niet graag het podium terug opstellen naar het 1e bedrijf. Wat een werk!

De mix van de computerspelletjes, video-installaties, laserstralen, mensen als vogeltjes, een laptop als hoorn, een onzichtbaar zwaard dat toch gesmeden moet worden, een draak van een man als draak, en nog veel meer maakt deze opera toch erg apart.

Ik kan niet zeggen dat ik ontzettend geraakt was, al vind ik het wel een erg mooi onderliggend thema. De onbevreesde ontdekt wat angst is op hetzelfde moment dat hij ontdekt wat liefde is. Maar ontroeren, neen, ik vrees dat dit komt omdat ik me jammer genoeg stoorde aan het agressieve kantje in deze enscenering.
Kwaadheid werd niet geuit d.m.v. gezichtsexpressie of klankverandering, maar werd benadrukt door het smijten met voorwerpen. Om de haverklap vloog een stoel, een toetsenbord of een onderdeel van een pc op de grond.
Door het overvloedige decor, wat overigens echt erg geslaagd was, lette ik minder op de zangkunst.
Jammer, want hierdoor én door de uiting van agressie verliest deze opera een groot stuk van mijn waardering.


Moment suprème was voor mij niet Brünhilde's verschijning, maar wel die van de Draak Fafner, een reus van een man. Erg passend en een goede interpreatie van het oorspronkelijk libretto, chapeau voor de Regisseur!

Alle foto's: © Annemie Augustijns
www.vlaamseopera.be